Najbardziej podoba mi się sposób narracji. Nimfomanka snuje swą opowieść, spowiada się, próbując udowodnić rozmówcy, że jest złym człowiekiem. Tymczasem nieprzejednany interlokutor w błyskotliwy sposób umniejsza wagę jej czynów, rozgrzesza ją, nie wierząc w jej inklinację do zła. Już nie mogę doczekać się drugiej części i tego jaki ta rozmowa będzie miała finał.
napisał(a) o Nimfomanka - Część I
Najbardziej podoba mi się sposób narracji. Nimfomanka snuje swą opowieść, spowiada się, próbując udowodnić rozmówcy, że jest złym człowiekiem. Tymczasem nieprzejednany interlokutor w błyskotliwy sposób umniejsza wagę jej czynów, rozgrzesza ją, nie wierząc w jej inklinację do zła. Już nie mogę doczekać się drugiej części i tego jaki ta rozmowa będzie miała finał.